"Pompidompidom", dacht de wilgenhoutrups, "wat een heerlijk zonnetje, wat een mooie blauwe lucht en wat een heerlijke wilgenhoutstam heb ik". "En ik steek er zo mooi bij af, precies mijn kleur!"
"Hè" dacht de rups, "wat een enorm lelijk, wit schepsel komt er nu weer naar me toe gekropen". "Help, ik laat me maar in het gras vallen".
En hij valt precies voor de voeten van de kip.
" Waaaaaaaat!" schreeuwt de kip, "nog nooit gezien, ENG, maar vast eetbaar".
"
En daar rent de kip, met de wilgenhoutrups in haar snavel. Op zoek naar een plekje om het nader te onderzoeken, maar vooral een plekje uit de buurt van de andere kippen. Want die willen er ook vast van. "Laat me los, ik wil terug naar mijn wilgenstam om veel daarvan te eten en om uiteindelijk te veranderen in een mooie vlinder, in mijn lievelingskleur taupe".
"Houd je waffel rups. Zie, nou ben ik gezien door dat bruine loeder, wegwezen hier".
Het bruine loeder krijgt de rups niet te pakken. En na een kort onderzoek geeft de kip de wilgenhoutrups de kieteldood. Nog nooit had de wilgenhoutrups zo gelachen. Wat een dag!
